نردبان

به مادرم که نگاه میکنم اگرچه تحصیلات عالیه دارد، استاد دانشگاه است که از نظر من یکی از بهترین جایگاه هاست و از نظر اجتماعی زنی موفق محسوب می شود در مجموع، ولی حقش خیلی بیشتر از اینها بوده است.

او همیشه خودش را فدا کرده است. درس خواندنش را به تعویق انداخته که چون همسرش همزمان درس میخوانده است، کار کنه که چرخ زندگی بچرخه. هر گونه سمت ریاستی را پس زده که در یک خانه دو رییس نمی گنجند!

تازه این فقط مربوط میشه به فدا شدن برای همسر. بیشتر از اون در نقش مادری خودشون رو فدای بچه هاشون می کنند.

برای من مادرم فقط یک مثاله از همه ی زنهایی که خودشون رو فدا می کنند. فدا می کنند تا همسرشون از خودشون بالاتر باشه. میشن نردبون ترقی همسراشون و بچه هاشون. حالا این وسط یا خودشون به طور کامل در حاشیه قرار میگیرند، یا با فشار خیلی زیادی که تحمل می کنند لنگان خرک خویش به مقصد می رسونند. طرف دیگری هم برای قضیه وجود داره. اون هم اینه که یک زن فرزندانش یا همسرش رو فدا کنه تا به اونجایی که میخواد برسه.

خودم هم نمیدونم که درستش چیه. گاهی وقتا حس میکنم که انگار یک زن آفریده شده برای فدا شدن. یه راه حلش اینه که اصلا طرف ازدواج و یا بچه دار شدن نره! که خیلی زود این راه حل رو خط میزنم. چون این خیلی بدتر از حالت قبلیه. بهره مندی از عشق و عشق ورزی، حالا چه به همسر و چه به فرزند به نظرم یکی از ارزشمند ترین چیزایی هستش که یه زن میتونه داشته باشه.

راه حل بهترش اینه که راهش رو جوری انتخاب کنه که خودش فدا نشه. راه خودش رو همونجوری ادامه بده که اگه تنها بود ادامه میداد. نه اون نردبون شریک زندگیش باشه و نه البته شریک زندگی اش نردبون اون. کنار هم سعی کنند پیش برن بدون اینکه رشد یکی لازمه اش توقف رشد اون یکی، حتی برای مدت کوتاهی باشه.

ولی اینم توی فرضیات فقط میتونه برقرار باشه. بخوای و نخوای مردا یه حس برتری نسبت به زنا تو وجودشون دارن که همین باعث میشه اگه یه زن خیلی وقتا کوتاه نیاد زندگی به چالش کشیده بشه.

راه حل دیگه ای وجود داره؟ آیا زن موفقی وجود داره که همسرش یا بچه هاش رو فدا نکرده باشه و خودش هم فدا نشده باشه؟