آرمان

نمیدانم چرا.
چرا پدرها و مادرهایمان فکر میکنند ما سیلی خوردگان تهاجم فرهنگی هستیم.
چرا نمی توانند درک کنند اعتقادات لزوما نباید بروز داده شوند که معلوم شود وجود دارند.
شاید هم حق دارند.
چون توی دوران جوانی یه خودشون تمام اعتقاداتشون رو با هم شیر کردن. همه ی چیزی که داشتن و نداشتن رو توی کوچه ها شعار دادند. فریاد کشیدند.
فکر می کنند اگه نمیریم تو راهپیمایی ها شرکت کنیم یعنی اصل اونها رو قبول نداریم.
اصلا انقلابی که کردند انگار خداست.
نمیشه در موردش هیچ حرفی زد.
حتی نمیشه در موردش سوال کرد.
اگه تو سالرزوش نری و مشت محکمی حواله ی دشمنانش نکنی خودت دشمنشی.
اصلا تو که دشمنی! میخوای بری نوکر آمریکا بشی.