دعای پیشنهادی

یعنی بهترین حس دنیاست وقتی همه ی بدی ها رو از دلت میریزی بیرون و همه رو دوست داری. حتی اگه بدترین بدی ها رو بهت کرده باشن میبخشیشون و سبک سبک میشی.
قشنگ میری رو ابرا.
حیف که خیلی وقتا اون آدمه (آدما) که بخشیدیشون دوباره چنان گندی میزنن به احساست که به همه ی اون احساسات نفرت انگیز، حس حماقت هم عوض میشه.
خدایا میشه قدرت اینو بدی که وقتی یکی رو میبخشم واسه همیشه باشه و نظرم برنگرده؟ خیلی بهش احتیاج دارم!

خل شدم رفت!

ددلاین خره،
گاو منه،
ولی متاسفانه اونه که سوار من شده و رام میبره :(((((

اونوقت میگن چرا جوونا ازدواج نمیکنن!

چرا این الف بیشتر نظرای منو چاپ نمیکنه و میره جزو تکراری ها؟
خوب من چیکار کنم صبح شما شب ماست و اون موقع که نظرا تازه و غیر تکراری یه من خواب 7 پادشاه میبینم؟
خو منم دل دارم :((

همه ی آدمها که مثه تو خوب و باکمالات نمیشن :)

شمایی که اومدی بابت نوشتن این پست به من گفتی بددهن،
راستش من متوجه نشدم کدوم یکی از کلمات به کاربرده شده در اون متن چنین تصویری رو از من در ذهن شما متبادر کرد، دبر بود؟ خر بود؟ خودم خیلی زیاد احتمال میدم گه بوده باشه.
راستش من تمام تلاش خودم رو کردم که از واژه های مودبانه ای در متنم استفاده کرده باشم. همین دبر که مشاهده کردید نمونه اش! بالاخره نمیشه که آدم به همه چی بگه اون! میشه؟ شما خودتون به اون میگید اون؟ یا بذار بهتر بگم همیشه میگید اون؟ خوب شایدم بگید، چمیدونم والا!
در مورد گه ولی هر کار کردم نشد. واسه بیان قباحت و زشتی بعضی چیزا آدم باید شمشیر کلمات آخته به کار ببره. از منظر من هم گه زیباترین کلمه ی ملموسی بود که میتونست اون چیزی که تو ذهنم بود رو برسونه.
سوای همه ی اینها، بددهن به کسی اطلاق میشه که فحش و ناسزا میده. خر به خودی خود بد نیست. خر حیوان نجیب و بی آزاری است. حداقل پایش را وارد زندگی خصوصی کسی نمیکند! ولی وقتی به یکی انسان بگویی خر، آنوقت ناسزا گفته ای. گه هم همینطور. برای خودش موجودیتی دارد و نجاست و بوی تعفنش حتی از نجاست و تعفن آدم های حسود کمتر است. با این حساب، فکر کنم به خاطر همه ی حرفهای نامربوطی که توی کامنت خطاب به من گفتی و پای همسرم و خانواده ی همسرم رو آوردی وسط باید بری تو دهنت فلفل بریزی!! 

بعضیا بهش میگن نوستالژی، من بهش میگم شکنجه روحی :))

هر چقدم بوی پیازداغ و گوشت و لیموعمانی ای که پیچیده تو فضای خونه مستت کنه،
هر چقدم عادت کرده باشی که دیگه یکشنبه ها نقش جمعه رو باید بازی کنه برات،
هر چقدم تنگش ترشی بندری و ترشی سیر بذاری،
بازم آبگوشتایی که مامان بار گذاشته بود و پدر سر میز موقع خوردنش خاطره تعرف میکرد نمیشه.

یعنی ایرانی جماعت هر جای دنیا باشه باید از سانسورچی بکشه!

گویا در راستای زدن مشت محکمی به دهان استکبار پرشین بلاگ آی.پی یه عکسایی که روش آپلود میشه رو به روی خارجی ها بسته!
قضیه ی اون کلاغ ماتحت دریده هست.

نه که حالا خودم خیلی اکسنت علیه السلامی داشته باشم ها...

خوب من لهجه ی این هندی ها و آسیایی ها رو کجای دلم بذارم؟
بعد دو روز تازه فهمیدم اینی که ایژینه بهش میگه ساوتر همون سافتور خودمونه :((
یعنی فقط اول و آخرش شبیه به همه.
به COBRA هم میگفت COBAR. فهمیدن این یکی جزو معجزات الهی محسوب میشد!

President Obama, take action!

بعضی از آدمها هم هستن که احمدی نژاد درونشون از دبر به خر درونشون تجاوز کرده و ماحصل گه-نطفه اش موجودیتی شده که حالا حالا ها روانشناسا باید روش کار کنن به ماهیتش پی ببرن. 
نمونه اش ایرانی هایی بودن که امروز جلو کاخ سفید رالی کردن تا به اوباما بگن آقا برو تو کار سوریه، ما پشتتیم!

New obsession

آدم تمام کردن کارها و پایبندی به علائقم نیستم.
هر زمانی میرم دنبال یه چیزی و تا تهش (مسلما ته آبجکتیوش منظورمه) که رفتم دیگه برام تموم میشه.
برای خونه ی جدیدمون دلم خیلی درخت میخواست، ولی مصنوعیشو!
تو خودم نمی دیدم زندگی یه موجودیت دیگه ای دستم باشه.
ولی نمیدونم چی شد که یهویی دیدم یه گدون یوکا تو خونمونه :)
علیرضا پیشنهاد خریدشو داد و خوب منم محو ابهتش شدم و خلاصه جو گرفتتم!
الان چون وقتی هست دارمش و خیلی دوسش دارم.
یه حس مادرانه تو وجود بیدار کرد که موتیویتم کرد برم گل و گیاه های دیگه رو هم امتحان کنم.
الانم مامان یه سری موجودات زنده ی سبزم که خیلی دوسشون دارم.
یه جورایی شریک تنهایی هام شدن.

عکس نوشت: اینجا توی اینستاگرامم هستن.

یه حرفایی هست که به هیشکی نمیتونی بگی

نه که کسی نفهمه،
نه که کسی نتونه درکت کنه،
فقط اینکه اون حرفا رو باید همیشه تو دلت نگه داری تا کسی بجز خودت جادجت نکنه.
بعضی وقتا چشاتو باز میکنی میبینی اونقدر زیر و بم خودتو برای کسی رو کردی که حق خودش میدونه آسفالتت کنه یه دست بشی.

مشق شب - 1

Be yourself, everybody else is already taken.

از این حسم راضی ام :)

حس جدیدی است برایم.
اینکه رنگ های قرمز و صورتی و گل بهی و سرخابی و آلبالوئی و جگری و گوجه ای و یاسی و بنفش را دوست داشته باشم و این رنگ ها را به کمد لباس ها و کیف و کفش هایم راه بدهم. 

دو بار اسباب کشی تو 6 ماه :((

اسباب کشی کلن خیلی موجودیت ناموجود بی تربیت و بی ناموسی است.
ترتیب آدم را میدهد و مذکر و مونث هم حالی اش نیست.
تازه در غربت که بدتر هم هست، خودت هستی و خودت (این خودت اولی خودم بود و خودت دومی علیرضا که او هم از خودمان است D:)
بدترتر هم اینه که خانوم خونه وسواس تمیزی داشته باشه و از یه هفته قبل از موو تا هفته بعد از موو در حال بشور و بساب باشد.
بدترترتر از همه هم اینه که خانوم خونه وسواس نظم داشته باشه و بعد از اینکه یک دور همه چی چیده شد دوبار جای 90% چیزها را بخواهد عوض کند و یک ماه این جابجائی ها ادامه داشته باشد تا به نقطه ی اپتیموم مورد نظرش برسد.
گاهی وقت ها دلم میخواهد همان دختر شلخته پلخته ی خانه ی پدری باشم که دنیا یه هیچ جایم نبود. 
همینه که میگم خونه ی پدر نون و انجیر، خونه ی شوهر غل و زنجیر :))))

ملت فانتزی دارن ما هم فانتزی داریم

اینقده دلم میخواد شیکم اول دوقلو بیارم.
یه دختر و یه پسر، قلی و گلی.
نصفه شبا یکی که بلند میشه جیغ جیغ اون یکی هم از صداش بلند شه.
من و علیرضا که هر دوتامون داریم از زور خواب میمیریم بلند شیم و من گلی رو بغل کنم آروم کنم علیرضا قلی رو.
یکی شون که میاد خوابش ببره اون یکی ونگ بزنه و روز از نو روزی از نو.
ما دو تا هم بشینیم پا به پاشون زار بزنیم و به بخت بد خودمون لعنت بفرستیم D:

کنار تو درگیر آرامشم ...

آقای خواجه امیری عزیز!
چه بغضی ته دلت جا خوش کرده که سوز صدات جیگر آدمو کباب میکنه؟
خو گناه دارن جوونای مملکت.