میدانی خدا؟
اعتراف سختی است.
ولی باید اعتراف کنم که من تو را نمی شناختم و بعید است بشناسم.
میدانی خدا؟
ترجیح میدهم تصویری که از تو در ذهنم دارم یک خالق باشد که دلش بخواهد به بنده اش رحم میکند و دلش نخواهد نمیکند.
دیگر هم نمیخواهم به عدالت و رحمانیت و رحیمیت و این چیزها فکر کنم.
خدایی دیگر!
تصمیم میگیری و هر کاری دوست داشتی میکنی.
اصلا میدانی؟
همه اش تقصیر مادرم است.
از آن اول بچگی به من گفت که خدا به همه آدمها به یه اندازه داده. به یکی پول و زیبایی داده و سلامتی نداده. به یکی سلامتی و خوشی داده و پول نداده. خلاصه از اینجور حرفها که اصلا خودت بهتر میدانی.
از اول عمرم با این تفکر زندگی کردم.
اما الان به این نتیجه رسیدم که اشتباهه.
الان فهمیدم حافظ درست میگه.
که جام می و خون دل، هر یک به کسی دادند.
خیلی ها هستن تو این دنیا نه پول دارن و نه خوشی و نه سلامتی و نه هیچی.
زندگی شون رو جوری ساختی که شرافت آدمیش زیر سوال میره.
یه عده هم همه چی دارن که به دنیا میان و چقدر هم خوب زندگی میکنن و چقدر هم خوب میمیرن.
به اون دنیات هم کاری ندارم.
یه عدالت واسه خودت تعریف کردی که من هیچ جوره نفهمیدمش.
بذار به حساب عقل ناقص من.
ولی من شک ندارم همه رو از دم آتیشت میگذرونی.
اینایی هم که میگن فلان امام شفاعت میکنه و اینا رو دیگه قبول ندارم.
اومده شدیم به این زندگی که سختی بکشیم.
باشه میکشیم.
تا قبل از این ازت توقع داشتم موقع سختی ها نگام کنی و محلم بذاری و دلخوشی داشته باشم.
الان ازت هیچ توقعی ندارم.
تو خدایی.
منم بنده.
بکن هر کاری دوست داری.
دیگه خسته شدم از بهت امید داشتن.
میگم، تقصیر تو نیست.
تقصیر این معلما و پدر و مادرهاست.
تو خودت گفتی دلم بخواد به کسی میدم و دلم هم نخواد نمیدم!
خوب گفتی دیگه.
امید چیه دیگه؟
امید به چیزی که از چمیدونم به مقیاس ما از میلیونها سال قبل مشخص بوده.
راستی دستت درد نکنه که مصیبت رو میدی توان تحملشم میدی.
الان اگه حتی یه قطره اشک تو چشام جمع شده باشه. تمام و کمال پذیرفتمش.
حیف که قبلا ها به یه دید دیگه نگاهت میکردم.
به دیدی که مهربون بودی و امید داشتم همش بهت و میگفتم هر کاری هم بکنم حق کسی رو که نخوردم و پول کسی رو که بالا نکشیدم و آدم که نکشتم و ...
دوست داشتم همونجوری که پدر و مادرم رو دوست داشتم دوستت داشته باشم.
حیف که نشد.
یه چیزی رو خودت میدونی.
اینکه وقتی بفهمی اون خدایی که تا حالا بهش میگفتی خدا، با خدای واقعی فرق داره چقدر دچار خلا میشی!
الان حس میکنم مشرک بودم!
همه نمازها و روزه هام باطل بوده.
تو اون خداهه نبودی.
یعنی اون خداهه تو نبود.
راستی، کاش حداقل این اجازه را میدادی که بنده هایت بتوانند وقتی خسته شدند از دست زندگی شان خلاص شوند.
دو هفته پیش قرص خوردم.
بار دوم بود، نه؟
بار اول فکر میکردم آنقدر قرص کارم را تمام میکند.
خوب آدم اشتباه میکند. خودت جایز الخطا آفریدی اش.
این بار همان مقدار خوردم.
امید داشتم همین مقدار تمام کند ولی به عمد هم نباشد. تو را که نمیشود. خودم را که میتوانستم گول بزنم.
نتیجه اش ۳-۴ روز معده درد شدید بود.
خدایا نمیشد که بشود؟
خسته شدم خوب.
میدانم پدرم و مادرم و برادرم و همسرم دوستم دارند. اما هیچ کس دیگری ندارد.
همه اذیتم میکنند.
هیچ کس محل نمیگذارد.
حتی دوستی ندارم بیاید دستم را بگیرد ببرد هواخوری.
ببرد حرف بزند خالی شوم.
همه رفته اند.
تقصیر خودم است میدانم همه اش را.
خواستم کمی با یک خدای سختگیر و نامهربان درد دل کنم.