هوو

درسته که از عفت و ادب به دوره، ولی عن به روی سازنده ی Xbox. متنفرم ازش در حد تیم ملی!

بسیار سفر باید

پفیوز تر و دزد تز و عوضی تر از ایتالیایی جماعت به عمرم ندیدم!

ﻫﻲ ﺁﺩﻡ ﻣﻴﺨﻮاﺩ ﺩﻫﻨﺸﻮ ﻭا ﻧﻜﻨﻪ!

ﭘﻔﻴﻮﺯ و ﻋﻮﺿﻲ ﺑﺮاﻱ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﺑﻌﻀﻲ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﻓﻘﻄ ﻳﻪ ﻭاﮊﻩ اﺳﺖ!
ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺑﺸﻪ اﺯﻳﻦ ﺭﻭﺯا, ﻛﻪ ﻳﺎﺩﻡ ﺑﻤﻮﻧﻪ.

آه. من و این همه خوشبختی محاله!

خدایا یعنی باورم بشه که امروز آخرین روز کلاس درس بود برام؟
یعنی تموم شد ۲۴ سال سر کلاس رفتن و مشق نوشتن و امتحان دادن؟
البته که امتحان و اینجور مسخره بازیها تمومی نداره! 
ولی کلاس رفتن واسه من یکی خیلی زور داشت.

آقا دیگه ته تحمل من اینه. نمیتونم دیگه. نمیتونم.

گاهی اوقات فکر میکنم بر خلاف ظاهر که همه، حتی خودم، فکر میکنند آدم قوی ای هستم، از هر موجود زنده ی دیگه ضعیف ترم.
درد منو از پا در میاره و همه ی امید به زندگی رو ازم میگیره.
ترس از آینده و اتفاقاتی که ممکنه بیفته خوره ی وحشتناکی به جونم انداخته.
اصلا تحمل این همه فشار که ددلاین حدود ۱۱ روز دیگه است و پروژه ی آخر ترم هست و پرزنتیشن برای کنفرانس هست رو ندارم.
دستام یخ میکنه و حالت تهوع و سردرد مداومی که سایدافکت قرصامه رو بدتر میکنه.
منو چه به اینجا؟
منو چه به آکادمی یا حتی کار؟
چرا جراتش رو ندارم بزنم زیر همه چی و برم دنبال آرزوهام؟
دلم میخواد حتی اگر وقت باقیمونده برای زندگیم کمه بتونم برم دنبال آرزوهام.
کار چریتی انجام بدم.
خودم رو وقف مردم کنم نه کار و ریسرچ بیهوده که به درد هیشکی نمیخوره. 
خسته ام.
بریدم.
نمیتونم.

روز مرد مبارک

یه تار موی گندیده ات، برای من با ارزش تر از کل وجود مردایی هست که به ظاهر زرنگن و هیچوقت هیچ کس نمیتونه حقشون رو بخوره، ولی کلی حق الناس به گردنشونه.
روزت مبارک مرد زندگی من، همسر عزیزم.

دستت رو سر به اصطلاح پدرهایی که هیچوقت نتونستن مثل کوه پشت سر بچه هاشون بایستن و درست زندگی کردن رو بهشون یاد بدن. همه ی دنیا فدای تار موهای سپیدت که زیر بار غم مریضای بعضا قدر نشناست به سپیدی گذاشت.
روزت مبارک، پدر عزیز و مهربونم.